του Πάνου Β.
Με λαφαζανιές βοηθάμε
τους μνημονιακούς ενώ με κουτσουμπιές οι ορθόδοξοι παίρνουν κεφάλι.Ο
Τσιπραντρέου παραμυθιάζει τον κόσμο ενώ οι Μεϊμαρακισμοί δίνουν ελπίδα. Ο Γιάνης
Βαρουφακιάζει ενώ η Ζωή έδωσε τα ρέστα της
στη Σία στο τέλος. Οι ποταμίσιοι παραδέρνουν στις όχθες του Μπομπολιστάν ενώ η Φώφη ξεπέταξε τον
Γκαπ. Ακόμα ο
οπορτουνισμός στη θέση του σεχταρισμού των παιδικά άρρωστων
κομμουνιστών για γκρέξιτ, δίνει ελπίδα στους νεοφιλελέδες να κυριεύσουν τα πάντα ,ενώ δεν
λένε τίποτα...
Έτσι λοιπόν με μια παράγραφο μπορεί κάποιος να περιγράψει το
πολιτικό τοπίο σε πολιτικά ατσίδες αγράμματους, ενώ θα έστελνε ένα ανταποκριτή
του Μπιμπισι αδιάβαστο.
Αν προσθέσεις και το στεγνό στυγνό συχνό βρίσιμο από τον
ψευταράκο ως τον απατεώνα του Βαγγέλα (ακόμα λέει ο Γιάννης ο μπλογκεράς τον
Τσίπρα καραγκιόζη, ενώ ο πιτσιρίκος τον λέει αλήτη,άσε τι ακατάλληλα του σέρνει
ο κουμπάρος ο Θανάσης) θυμίζουν μια περιρρέουσα τρούμπα, τη στιγμή που η
πολιτική με επιχειρήματα έχει μεγαλύτερη ανάγκη.
Το βρίσιμο είναι η περιχαράκωση των αδαών. Αν πει κάποιος πχ
τον Τσίπρα καραγκιόζη, δεν μπορεί μετά από δυο μέρες να ξαναγυρίσει μαζί του
εύκολα. Ενώ αν ακούσει τα πολιτικά του επιχειρήματα, υπάρχει μικρή η μεγάλη
πιθανότητα να πεισθεί. Έτσι βολεύει γενικά τους αγανακτισμένους αγράμματους να ποδοσφαιροποιούνται.
Αλλά βολεύει και τους παράγοντες του ποδοσφαιρικού πολιτικού καθεστώτος να εξοπλίζουν τα πρόβατά τους με εύκολες βρισιές, παρά με δυσνόητα ιδεολογικοπολιτικά όπλα.
Υπάρχει τώρα και η δικαιολογία του χιούμορ:
Έτσι και πίνεις τσικουδιές Βαγγέλα δεν σούρχεται το
λαμπικάρισμα στο τι θα πεις;
Οι εκλογές μας ξανανιώνουν!