του Νίκου Γεωργόπουλου Ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό απόβραδο όπως και τόσα άλλα που έχουν περάσει στη μέχρι σήμερα πορεία της ζωής μου, βρισκόμουν καθισμένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου και σπαταλώντας ανούσια τον ελεύθερο χρόνο μου, σερφάροντας στο διαδίκτυο, δέχθηκα ένα απρόσμενο μήνυμα από νεαρό άτομο της περιοχής μας, το οποίο, έχοντας τυχαία διαβάσει κάποιο παλαιό μου κείμενο , είχε εκπλαγεί ευχάριστα με το γλαφυρό τρόπο γραφής μου και τη διαχρονικότητα των όσων διάβασε. Όταν με ρώτησε που θα μπορούσε να διαβάσει κάτι τελευταίο δικό μου και ενώ ένιωθα κολακευμένος, μία στιγμιαία αμηχανία με κυρίευσε στην προσπάθεια μου να δικαιολογήσω τη σιωπή τόσου χρόνου και τότε συνειδητοποίησα την ωμή πραγματικότητα. Γυρνώντας πίσω στη μνήμη μου θυμήθηκα ότι πριν από μερικά χρόνια μιλούσα με ένα φίλο, ο οποίος πέρα από την καθημερινότητα και